Brazilië

Het is inmiddels een tijdje geleden sinds ons laatste reisverslag en we hoorden al meerdere malen dat mensen dachten dat ze misschien een verslag gemist hadden, maar niets is minder waar; we hebben het gewoon te druk gehad met het in ons opnemen van nieuwe landen en culturen dat we even niet aan een verslag gedacht hebben.
Na ons laatste verslag zijn we als laatste ´activiteit´ in BA naar dé voetbalderby Boca Juniors vs. River gegaan. Tijdens de normale competitie is het vrijwel onmogelijk om kaarten te krijgen voor deze wedstrijd, maar wij hadden het geluk dat er een zomerkampioenschap gespeeld werd, zodat we toch naar deze wedstrijd konden. De wedstrijd werd gespeeld in een stadion in Mar del Plata, op zo´n 6 uurtjes van BA. Zaterdagochtend zijn we vroeg vertrokken met een groep en in Mar del Plata gingen we ´s middags eerst nog naar het strand. We hadden net onze handdoekjes neergelegd op het overvolle strand en een verfrissende duik in de zee genomen, toen de wolken toch wel erg donker werden en er niet veel later dikke regendruppen uit de lucht vielen. Snel alles opgepakt en een restaurant in gegaan. Niet veel later barstte ook het onweer los. We hebben nog nooit onweer meegemaakt dat zo heftig was. Op een gegeven moment hoorden we een harde knal en zagen we allemaal rook, bleek de bliksem ingeslagen te zijn in een boom, op nog geen 10m afstand van ons restaurant. Daarna zagen we ook nog een vrouw die onwel was geworden, waardoor we direct het inefficiënte Argentijnse ´112 systeem´ konden aanschouwen. Gelukkig hebben we hier geen beroep op hoeven doen in Argentinië...
´s Avonds was het dan eindelijk tijd voor de wedstrijd der wedstrijden! Lopend naar het stadion hoorden we al de aanhang van beide clubs uit volle borst liederen zingen. Wat een overweldigend gevoel gaf dat; iedereen in het stadion stond en was luidkeels aan het meezingen. Dit tafereel bezorgde kippenvel van top tot teen over onze lichamen. Per toeval stonden we vlakbij de harde kern van Boca, dit was waanzinnig. Het werd uiteindelijk 1-1. Een wedstrijd als deze zullen we waarschijnlijk, behalve in Argentinië, nooit meer ergens meemaken.

De volgende dag werd het tijd om BA te verlaten. ´s Avonds hebben we een bus gepakt richting Puerto Iguazu, waar we de volgende dag aankwamen. Hier hebben we de meest indrukwekkende watervallen ooit gezien! Alleen de aanblik van tientallen watervallen naast elkaar was al geweldig. Daarnaast maken ze bij elkaar een inmens geluid. Na het hele park doorgewandeld te hebben, zijn we ook met een boot in een waterval geweest. Wederom het geluid was overweldigend en het is onmogelijk om je ogen open te houden door de felle witte kleur van de waterval. Al met al weer een topdag!

Vanaf Puerto Iguazu zijn we met de bus via Foz do Iguaçu (in Brazilië) naar Florianópolis gegaan. Dit is een stad op een schiereiland aan de oostkust van Brazilië. Hier hebben we 5 dagen lekker gechillt en weinig uitgevoerd. Op weg naar Rio hebben we ook nog Curitiba aan gedaan, maar deze stad was niet erg bijzonder. Uiteindelijk aangekomen in Rio!
Zoë had na 1 uur in Rio al door dat dit ´haar´ stad was. Vera kwam na een week tot dezelfde conclusie. Het móet even gezegd worden:
WAT EEN FANTASTISCHE STAD IS RIO!
Deze stad straalt 1 en al relaxtheid uit. Het is duidelijk dat genieten van het leven de eerste prioriteit is voor de cariocas. De stranden (vooral Copacabana en Ipanema) zijn altijd vol, evenals restaurants en barretjes. Ook is het voor deze mensen erg belangrijk om er goed uit te zien, dus overal waar je kijkt zie je Brazilianen die aan het sporten zijn.

Het vinden van geschikte couchsurfadressen ging in het begin een beetje moeizaam. Voor de eerste nachten hadden we een hostel geboekt maar daarna wilden we toch echt wel weer een gratis verblijfplaats. Uiteindelijk hadden we iemand gevonden die ons wel wilde en kon hosten. Hij had alleen op zijn profiel al wel aangegeven dat hij ervan hield om ´zich comfortabel te voelen´ en de voorkeur gaf aan naturisme. Wij zaten aardig verlegen om een slaapplaats, konden dus niet te kritisch zijn, dus vonden het allemaal prima, maar hielden wel een beetje ons hart vast wat we zouden aantreffen.
Edu ontving ons alleraardigst en was een prima vent waar we leuk mee konden lachen. ´s Avonds met hem een hapje gegeten. Bij thuiskomst maakten wij ons bed op (was in dit geval inderdaad een couch in de kamer). Toen we Edu wilden vragen voor lakens etc. konden we hem niet meer vinden binnen. Toen een blik in de tuin geworpen en daar troffen onze ogen 2 witte billetjes aan.. Meneer de nudist stond lekker de tuin te sproeien. Wij hadden het niet meer, niet omdat we het niet accepteren oid, maar omdat het toch een behoorlijk grappige situatie opleverde. Ondertussen waren we nog steeds op zoek naar lakens etc. om te kunnen gaan slapen. We realiseerden ons dat we dat nooit zonder te lachen zouden kunnen vragen als we allebei in de kamer waren. Daarom is Vera maar naar de keuken gegaan waar elk glas ongeveer 5x is afgewassen en Zoë zou gaan vragen om het slaapgerei. Vera, die vanuit de keuken niks zag maar alleen wat hoorde, was erg benieuwd of Edu inmiddels een broek oid aan had. Op een gegeven moment hoorde Vera dat Edu richting de keuken kwam om wat drinken te pakken. Vera was vol spanning hoe ze hem aan zou treffen.... maar gelukkig, meneer had zich netjes aangekleed voor zijn bezoek :)

Na onze blote vriend hebben we onderdak gevonden bij Pedro, een superaardige vent van onze leeftijd met een appartement in Copacabana, 2 blokken lopen van het strand. Zoë was deze dagen aardig ziek en lag veel op bed, maar uiteraard nooit te ziek voor een avondje caiparinhas drinken en stappen. Het was een doldwaze avond en de dag erna lagen we alletwee in bed; eentje nog zieker dan ze al was en de ander brak. Het liefst hadden we de hele dag in bed gelegen maar ´s avonds stond de derby Flamengo - Fluminense op het programma, in het Maracaná stadion (tevens het stadion waar de komende WK finale gehouden zal worden).
Dus ons zelf uit bed gesleept en in de tram gestapt naar het stadion. De wedstrijd was niet zo spetterend als Boca - River, maar het was wederom erg tof om mee te maken en om in dit indrukwekkende stadion te zijn.

Tijdens onze dagen bij Pedro waren er ook 3 Israëlische meiden bij hem aan het couchsurfen. Deze meiden hadden onderling een beetje ruzie en dit werd tijdens dit weekend alleen maar erger. Hierdoor stonden wij er even bij stil hoe fijn het toch is dat het tussen ons twee allemaal zo goed en vlekkeloos verloopt (inmiddels alweer bijna 5 maanden). Eén van de meiden hebben wij een beetje onder onze hoede genomen en daar zijn we na het weekend mee naar Buzios vertrokken. Buzios ligt op een paar uren rijden van Rio en staat bekend om haar mooie stranden. Hier hebben we vooral lekker gechillt op het strand en gewerkt aan ons kleurtje. Het was een heerlijk weekje, het voelde als een vakantie in onze grote vakantie.

Bij terugkomst in Rio was het wederom niet gelukt om een couch te vinden, waarop we maar weer contact opnamen met Pedro en vroegen of we daar weer terecht konden. Hij vertelde ons dat hij zelf het weekend niet in Rio was maar dat we bij de portier de sleutels konden afhalen en wel in zijn appartement konden verblijven. Weer een teken van de grote gastvrijheid hier waar Nederlanders soms nog wel wat van kunnen leren volgens ons...
Die maandag erop moesten we een ander adres zoeken, aangezien Pedro´s moeder in het appartement kwam en die wist niets af van zijn CS praktijken. Helaas was het vinden van een verblijfplaats nog niet echt makkelijker geworden en ook dit keer hadden we nog geen nieuw adres. Een uur voordat we Pedro´s appartement uit moesten was Vera toch al behoorlijk in de stress, Zoë ging nog steady. (Wat zijn we toch een goed koppel!)
Zoë is in al haar rust naar de Israëlische meiden gegaan en heeft gevraagd of zij misschien konden helpen (hostels zijn gewoon geen optie meer). Zij hadden gelukkig nog iemand in hun CS inbox die we wel konden bellen. Zo gezegd, zo gedaan en een paar uur later zaten we in ons ´nieuwe´ appartement.

Onze nieuwe host, Dror, was een man van in de 50 die eigenaar was van 2 Japanse/Italiaanse restaurants in Rio. Diezelfde avond nam hij ons al mee naar zijn restaurant waar we de heerlijkste sushi hebben gegeten, die ook nog eens gratis was. Mooi concept, dat couchsurfen! ;)
Daarna nam hij ons mee in zijn auto naar een band die aan het optreden was op het strand. Echter had het die dag aardig geregend waardoor de straten nog vrij glad waren. Dror moest aardig de rem indrukken om nog te kunnen stoppen voor een oranje stoplicht. De bus achter ons had dit blijkbaar niet meer verwacht, waarop wij piepende banden hoorden. We zagen nog het felle licht van een koplamp in de zijspiegel en waren op het ergste voorbereid. Voor we het wisten zat er een bus in onze auto. Zoë, die voorin zat, keek verschrikt om naar Vera op de achterbank, maar gelukkig mankeerden we allebei niets. De auto daarentegen was er erger aan toe. De achterkant was verwoest en de hele achterruit was er door de bus uitgevallen, maar gelukkig op straat en niet in de nek van Vera. Het besef schoot ons naar de nek dat je toch elke dag in het leven moet (blijven) genieten!

De volgende dag nam Dror ons mee naar een echte Favela. Voor de mensen die dit woord niet kennen, Favelas zijn de soort van sloppenwijken in Rio, die in eerdere jaren geruleerd werden door drugsbazen en waar je beter niet kon komen als je nog even door wilde leven..
Maar sinds enkele jaren heeft de politie het gezag in de Favelas overgenomen en kun je er nu aardig rustig doorheen lopen. Favelas zijn gebouwd tegen een berg, waardoor je vele lagen met huisjes krijgt vanaf de voet van de berg. Waar deze huisjes vroeger nog bestonden uit krotten zijn het vandaag de dag prima huizen om in te wonen en is het een dorp opzich, inclusief winkeltjes, kappers en kerken. Sowieso al erg mooi om te zien, maar wij hadden ook nog eens het geluk om een bekende Braziliaanse rapster te ontmoeten, MC Sabrina, die daar net een clip aan het opnemen was. Daarnaast gingen we ook nog eens naar de Favela waar Michael Jackson destijds zijn clip voor het nummer ´They don´t care about us´ heeft opgenomen.
We waren van plan om maar 3 nachten bij Dror te blijven; uiteindelijk zijn we er 2 weken (tot aan het eind van onze tijd in Rio) gebleven.

Via onze lieve Carlijn waren we in contact gekomen met een Nederlandse jongen, Sietse, die al een paar jaren in Rio woont. Met hem hadden we afgesproken op de vrijdagavond van het pre-Carnavalsweekend. We hadden op een kruispunt afgesproken dat behoorlijk vol stond met mensen toen wij er arriveerden. Probeer maar eens iemand te vinden die je nog nooit eerder hebt gezien... Dus bij elkaar op de rug geklommen en luidkeels ´Sietse!!´ lopen schreeuwen. We zijn door heel wat mensen opgemerkt, maar niet door de man die we zochten. Er had zich inmiddels al een man (Hector) bij ons gevoegd die vroeg of hij met ons mee mocht. Natuurlijk, wij zijn de moeilijkste niet. Gelukkig was onze methode een paar minuten later wel effectief :). Met zijn allen, inclusief Hector met zijn rode pet (die 2 dagen lang niet van onze zijde is geweken) gingen we de mensenmassa in.
Zo werd ook onze eerste bloco een feit. Een bloco is een Carnavalsparade, met een wagen met muziek aan het begin van de stoet en allemaal mensen er lopend en drinkend achteraan. 1 groot feest! De echte carnavalsgedachte werd met de volgende slogan weergegeven: 'als je huwelijk na deze tocht nog stand houdt, krijg je al je geld terug'. Voor vrijgezellen een dolle boel dus. Zoë heeft uiteraard (met gemak) al haar geld terug gekregen, maar Vera is nog steeds bezig om haar schulden af te lossen.
Die zaterdag en zondag van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat pre-Carnaval gevierd.
Zondag gaf de vader van een vriend van Sietse, Bruno, zijn verjaardag en wij mochten ook wel mee als we zin hadden. Beste keuze ooit om daar naartoe te gaan. We werden direct hartelijk welkom geheten met een dikke knuffel van Bruno´s moeder en opgenomen in het feestgedruis. Gelijk werden we aan de hand meegenomen en kregen we alle dansstapjes bijgeleerd. De bbq stond aan, er werd heerlijke muziek gedraaid, dus we hebben lekker de hele middag gedanst met alle lieve mensen daar. Het was super om daar bij te mogen zijn!

Die week daarop hebben we nog lekker gechillt in het zwembad van Sietse, carnvalskleding gekocht voor het weekend erna (Winnie de Zoeh & Favela de Vil waren present) en zijn we naar Sugar Loaf geweest. Dit is een berg met een fantastisch uitzicht over heel Rio.
Ook zijn we nog een avond met Sietse en zijn vrienden naar een typisch Braziliaans vleesrestaurant geweest. Hier lopen de obers de hele avond af en aan met stukken vlees en krijg je een kaartje met een groene en rode kant. Zolang je je kaartje op groen hebt liggen blijven de obers vlees brengen. Leuke en lekkere ervaring voor een keer, al waren de buiken wel iets té vol...

Het Carnaval in Rio bestaat uit 2 dingen: de blocos waar we het al eerder over hadden en de bekende parade met honderden samba scholen die daar in mee dansen. Helaas was die laatste optie iets te duur voor ons en hielden wij het bij de blocos, maar bij Dror logeerde dat weekend wel een vriendin van hem (zij was een professional samba danseres) die mee danste in die grote parade. Hierdoor konden wij mooi aanschouwen hoe deze vrouw eerst uren opgemaakt werd en wat voor kleding ze aan kreeg.
Dat weekend hebben we het ´echte´ Carnaval gevierd, wederom 2 dagen van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat feest vieren in de blocos.
WAT EEN TOPFEEST! Zo willen we elk jaar wel Carnaval vieren!

Helaas kwam met het Carnaval ook meteen een einde aan onze tijd in Rio en Brazilië, want die maandag vlogen we verder naar Lima in Peru. Rio vonden we zo vet dat we allebei wel een beetje verdrietig waren dat we verder ´moesten´. Die maandagavond zijn we in Lima aangekomen waar we meteen een nacht op het vliegveld doorbrachten en de volgende ochtend om 6u verder vlogen naar Cusco. Vlakbij Cusco hadden we een hike van 5 dagen op het programma staan om zo bij de ruïnes van Choquequirao aan te komen. Dit was een alternatief voor de trek naar de Machu Picchu. In tegenstelling tot de Machu Picchu kom je tijdens de Choquequirao trek geen 2500 toeristen per dag tegen en is te voet de enige mogelijkheid om bij de ruïnes (en terug) te komen.
Het leek ons een fantastische ervaring om met z´n tweetjes zo´n tocht te gaan doen. Hoe deze trek in werkelijkheid verliep horen jullie in het volgende verhaal...

Liefs!